Her gün aynı coşkuyla; Açtığın Yola, Gösterdiğin Hedefe, Durmadan Yürüyeceğine söz veren, maviyi senin gözlerinde tanıyıp aşık olan, tarihi destanlarla ve kahramanlarla dolu, İzmir’de Erzurumlu Kara Fatma’nın, Erzurum’da Nene Hatunun, Çanakkale’de Seyit Onbaşı’nın torunları, milli egemenliğini ve toprak bütünlüğünü korumak adına, can almış şehit vermiş, toprağını kanla sulamış, Ataerkil toplumun Vatan tutkusuyla yanıp tutuşan, CUMHURİYET Aşığı, ATATÜRK’ün çocuklarıyız…

Mustafa Kemalim..
Gel gör ki;
içinde bulunduğu imkan ve şerâit’in zifiri karanlığında kaybettikleri keskin kalemleriyle, köşe kapmaca oynayan, kendilerine saklanacak kuytu köşe arayan köşe yazarlarımızın, fikirlerini; düşünsel özgürlük kalelerinin surlarına hapsettikleri, sana dair iki satır özlemimizi kendi kalemimizle ifade edebildiğimiz bu durumda bile, fikirlerine, fikirlerimizin mutlak teslimiyetini idame ettirmekteyiz.

Atam;
İlkelerinin yolunda, kutsal bir görevimiz olduğu düşüncesiyle içimizi yakan inanç, aslında boğulmakta olan nefsimizin, en yakında yüzen can yeleğine tutunması gibidir. Ruhlarımızın, fikirlerine dokunması umuğduyla, yeşeren kutsal görevimiz ortadan kaldırılırsa; geriye zayıf, anlamsız ve hedefsiz bir hayat kalır. Hiç şüphe yok ki; Bencil hayatlarımızı, sencil hayatlarla değiştirmek suretiyle, benliğimize karşı büyük bir saygı kazanırız. Sencil olmanın verdiği gurur, en alçak gönüllüler için bile sonsuzdur!… Biliyoruz ki;
Mirasını koruyup, gelecek nesle aktarabilmek adına, muhtaç olduğumuz kudret, DAMARLARIMIZDA AKAN ASİL KANDA MEVCUTTUR!…
Bu Duygular Işığında, Benim hala;
Bir gözüm Çanakkale Denizi’nin mavisi, bir gözüm Anıt Tepe; Meydan Muharebesi…
Ya sizin gözleriniz ne renk? Kimler Hayata Kemalist Gözlerle Bakıyor?

NE MUTLU TÜRKÜM DİYENE